مثه آخرین روز شهریوره...
*این مطلب در تاریخ 8خرداد 94 در بلاگ اسکای نوشته شده بود.
عاشقش نبودم. دوستش هم نداشتم. حس دیگری بود. حسی مثل عصر تمام چهارشنبه هایی که توی ترمینال کرمانشاه بودم برای برگشتن به خونه. مثل خواب دم دمای صبح. گوش دادن به صدای پرنده ها تو هوای بهاری. "عین گاز زدن به قاچ های هندوانه ی خنک در گرمای ظهر تموز، کف حیاط، لب ِ حوض..." یا خوردن یه استکان چای داغ تو یه روز سرد زمستونی پشت پنجره ی رو به دانه های برف، مثل خسته نباشیدها بعد از یک روز سخت کاری جلوی در خروجی، مثل خنده های از ته دل. مثل اسمس واریز حقوق بعد از چند ماه. مثل یک لحظه بعد از تمام شدن پایان نامه، گرفتن نمره خوب برای امتحانی که اصلا خوب نخونده بودی، مثل گل زدن تو دقیقه نود و سه بازی، یه پرتاب سه امتیازی تو سه ثانیه آخر بازی دقیقا زمانی که سه امتیاز عقبی.
بودنش مثل لحظه هایی که استاد دیر میاد سرکلاس، عین دیدن منظره های جاده چالوس، عین روزهای شلوغ جمع شدن نوه ها تو حیاط بزرگ خونه مادربزرگ، مثل آب بازی تو گرمای تابستون. مثل پیدا کردن اتفاقی یه اسکناس توی جیب یه لباس قدیمی تو روزای بی پولی...
یه پلکه همه ش.
این ترسه نشونه موندن توی شرایط حاله. این ترسه همونیه که نمیزاره آدم تغییر کنه. میلی به عوض شدن نداره. کاش بعضی وقتا ترس وجود نداشت. بعضی وقتا