حریمٖ حرم...
اگر به من بگویند بعد از چهارده معصوم (ع) یک نفر را الگو انتخاب کنم، همیشه دوست داشتم شبیه ترین به عباس(ع) باشم. کسی که تجلی خدا را در امامش می دید و حتی قدمی از او جلوتر نبود. این همه ادب در برابر امام و اهل بیتش از معرفت او سرچشمه می گرفت. این که می دانست حسین(ع) تمام وجود و هستی اش برای خداست. به مسیر امامش ایمان داشت. خوب می دانست تمام کارهایش همان چیزی ست که خدا خواسته. برای همین بود که حتی یک بار هم سوال نکرد، چرا اهل بیتت را به میدان جنگ می بری؟ هیچ گاه او را نصیحت نکرد. عباس(ع) می دانست تنها راهی که او را به خدا می رساند قدم برداشتن پشت سر حسین(ع) است. همین بود که هیچ امان نامه ای او را از راهش جدا نکرد. همان امان نامه ای که آوازه اش امان زینب(س) را بریده بود و نیمه شب او را از خیمه ها بیرون کشانده بود تا بداند نظر عباس(ع) چیست. تمام آشوب و دلهره خواهر با این جمله برادر تمام شد که« اگر مرا قطعه قطعه هم کنند، از حسین(ع) جدا نمی شوم».
عباس(ع) اولین کسی بود که جان خود را در راه حرم آل الله فدا کرد. اولین مدافع حرم.... تا زمانی که بود هیچ نگاه هرزه ای و هیچ دست تجاوزگری جرئت نزدیک شدن به حرم را نداشت.
به نظر من، از تمام آدم های دنیا، مدافعین حرم شبیه ترین ها به عباس(ع) هستند. کسانی که چشم بر هر چه داشته اند بسته اند تا نگاه هرزه ای و دست تجاوزگری جرئت نزدیک شدن به حرم آل الله را نداشته باشد...
