گاهی چه دلچسبه فراموشی....

یادم می آید یک بار ثریا، توی وبلاگش نوشته بود ما آدمها نیاز داریم در مسیر زندگی گاهی بایستیم، کوله پشتی مان را زمین بگذاریم و افرادی را از کوله پشتی پایین بگذاریم. تابستان امسال برای من کوله تکانی زیادی داشت. کوله ام را زمین گذاشتم و یک سری ها را از داخلش بیرون آوردم تا سبک تر حرکت کنم. 

از حضورشان در زندگیم خیلی ناراحت نیستم چون برای آدم زود باور و ظاهر بینی مثل من که اعتقاد دارم همه آدمها خوبند مگر اینکه خلافش ثابت شود، درس های بزرگی داشت و فهمیدم همین انسان که اشرف مخلوقات است تا چه حد می تواند بد شود و البته درک کردم خوبی که از حد بگذرد، دانا هم خیال بد کند چه رسد به....

افرادی را از زندگیم حذف کردم و البته خودم را هم از زندگی آنها خط زدم. هر چند هنوز گهگاهی برمیگردم و نگاهشان میکنم چون جای خالی شان را حس میکنم، اما همین که روی دوشم و توی کوله ام نیستن، خودش قدم  بزرگی ست...

29شهریور 94-بلاگ اسکای