داریم بلند بلند به حرف های سمانه می خندیم و من بین حرفهایش تیکه ای می اندازم که مینا وسط خنده هایش برمی گردد و می گوید: در تمام مدتی که از پایین آمدیم بالا، تو فقط همین یک جمله را گفتی. بعد مادرش ادامه می دهد: تو همیشه همینقدر ساکتی؟ از جواب دادن به این سوال تکراری که اندازه عمرم در تمام میهمانی ها شنیده ام متنفرم اما مثل همیشه با خنده و شوخی رد می کنم که آره من کلا بچه ساکت و آروم و مظلومی هستم و سمانه ادامه می دهد که:نه بابا!وقتی خودمان هستیم سر همه را می برد از بس حرف می زند. و با وارد شدن مادر بحث عوض می شود. این اولین باری نیست که این جمله را می شنوم و این نگاه گاه ترحم آمیز را می بینم. این طرز برخورد وقتی بیشتر می شود که سمانه هم کنار من باشد و شروع به شوخی و بگو و بخند با اطرافیان کند. آن وقت است که همه اطرافیان با مقایسه این دو خواهر به وجد می آیند و نمی توانند به زبان نیاورند که دلشان می خواهد بدانند چرا من مانند خواهرم از نعمت توانایی حرف زدن در جمع و شوخی با دیگران را ندارم.
قصه مربوط به امروز و دیروز نیست، از وقتی خودم را شناختم ترجیح دادم به جای حرف زدن گوش کنم، نه این همیشه کم حرف بودم، در خانواده بیشتر سحبت می کردم یا شاید اقوام درجه یک. اما هر چه تعداد بیشتر می شد و جمع غریبه تر من کم حرف تر می شدم. اولین دلیلش این بود که به خاطر پایین بودن تۤن صدایم اید انرژی زیادی مصرف می کردم تا همه جمع به من توجه کنند. همین می شد که خیلی از اوقات در بحث ها شرکت نمی کردم یا اگر می خواستم حرفی بزنم فقط چند نفر اطرافم صدایم را می شنیدند و با پوزحندی به من نگاه می کردند یا اشاره ای می کردند که بلندتر حرفت را بگو...
اولین پناهگاهم برای پر کردن حرف هایی که نزدم یا زدم و شنیده نشد، کتاب بود. شش یا هفت ساله بودم که شروع به کتاب خواندن کردم. یا شاید هم کمتر. خودم کتاب های زیادی نداشتم. اهل مطرح کردن درخواست خرید کتاب نبودم. پس از کتابخانه پدرم شروع کردم. بیشتر کتابهای پدر مذهبی بود. بعضی هم مرتبط با رشته خودش یعنی روانشناسی بود. بعدها در دوران راهنمایی دخترچه خاطرات جنگ پدرم را پیدا کردم و خواندم. همان سالها بود که یکی دو تا رمان پیدا کردم و خواندم. پیوند من با کتاب از همان سالها شر.ع شد اما چون اهل جار زدن نبودم هیچکس حتی خانواده ام من را به عنوان یک فرد اها مطالعه قبول نداشتند. سالها بعد در دوران دانشگاه از کتاب امام صادق(ع) که از کتابخانه پدرم پیدا کرده و خوانده بودم برای یکی از نشریات دانشجویی استفاده کردم.
همان سنین هفت سالگی بود که بعد فوتبال ایران استرالیا و حماسه ملبورن، لذت یک شادی عمیق را بعد از مدتها در وجودم مزه مزه کردم و از آن روز به بعد شدم عاشق سینه چاک فوتبال. بعدترها فوتسال بازی کردم. از همان موقع دلم میخواست یک بازیکن عالی باشم.یا یک مربی خیلی خوب شوم و یا یک آنالیزور خیلی خوب. گهگاهی ورزشی نویسی می کنم و دلم میخواست یک خبرنگار ورزشی بشوم.
اهل رویا پردازی بودم. زیاد...خیلی زیاد. هنوز هم هستم. رویاهای من مسئول برآورده کردن تمام آرزوهایم هستند که در واقعیت هیچگاه تحقق نیافته اند. یکی از رویاهای مهمم دیده شدن بود. اینکه تمام کسانی که اطرافم هستند سکوت کنند تا بهتر حرف بزنم و بهتر دیده شوم. از روزی که اولین وبلاگم را ساختم دنبال همین موضوع بودم. وقتی مطالب ورزشی ام در سایت یا روزنامه ای چاپ می شد بیشتر از همه ازین موضوع خوشحال بودم که دیده می شوم. دوستهای زیادی نداشتم. دوستان صمیمی خیلی زیادی هم نداشتم. و الیته هیچ دوستی که خوی درکم کند نداشتم. دخترهای اطراف من به فکر خرید انواع لاک و ست کردن رنگ رژ لبشان با روسری و خریدن جدید ترین مدل مانتو بودند که من به نوشتن فکر می کردم و پیش خودم فخر فرهیخته بودن به دوستانی می فروختم که از تمام زندگی نحوه لباس پوشیدن و دیدن آکادمی . سریالهای ترکیه ای را یاد گرفته بودند. من اما خیلی فرقی با آنها نداشتم. می نوشتم که دیده بشوم. لاک نمیزدم، مانتوی کوتاه نمی خریدم، ماهواره هم نگاه نمیکردم چون اعتقاداتم چنین اجازه ای به من نمی داد و البته علاقه ای هم به انجامشان نداشتم. من می نوشتم اما برای دیده شدن. همانطور که آنها نوع پوشش و رنگ لاک را انتخاب می کنند برای دیده شدن. فیسبوک که آمد، بعدش اینستاگرام. خواستم بیشتر خودی نشان دهم. بیشتر می نوشتم. بیشتر عکس می گذاشتم. حتی این فضاها برایم جدی تر از دنیای واقعی بود. آنجا هم اما عکس دخترانی که اصلا از جنس من و شبیه من نبودند بیشتر طرفدار داشت. زیادی زور میزدم برای دیده شدن. برای داشتن دوستان بیشتر. برای اینکه دوستان صمیمی داشته باشم. دنیای واقعی یا مجازی فرقی نداشت. من تنها بودم. این را تعداد پیغام های تلگرامم می گفت وقتی بعد از پنج روز اینترنتم وصل می شد. این را تعداد دوستانی که برای قرار گذاشتن با من وقت می گذاشتند می گفت. این را آن روز که به مناسبت تولدم همراه اول بیست و چهار ساعت رایگان در اختیارم گذاشت و من حتی یک نفر را نداشتم که زنگ بزنم، فهمیدم.
حالا دیگر برای دیده شدن خودم را خسته نمی کنم. به خودم که نگاه میکنم همه تلاش ها و زحمت هایم شده همان که بودم. همان قدر تنها. در تمام این مدت فقط خودم را گول میزدم که بیشتر دیده می شوم.
امروز وقتی بعد از مدتها به کلاص خانم نظری رفتم، وقتی سمانه و محدثه با هم حرف می زدند، وقتی خانم محبیان را دیدم و سلام دادم و دستم را دراز کردم و او قبل از دست دادن با من سراغ خواهرم را می گرفت، وقتی سارا موقع سلام و علیک کردن با من به سمانه نگاه می کرد، وقتی دیدم هنوزم بعد از گذشت همه این سالها همون قدر، حتی بیشتر از اونی که فکرشو میکردم، تنهام...تصمیم گرفتم دیگه برای بیشتر دیده شدن کاری نکنم.
دو روزی هست اینستاگرامم رو پاک کردم. تقریبا از بیشتر گروه های تلگرام و واتس آپ بیرون اومدم. آدرس وبلاگم رو هم فقط به یکی دو نفر دادم. ترجیح میدم سرم رو پایین بندازم و هرچقدر دلم میخواد اینجا بنویسم. از امروز فقط و فقط برای دلم می نویسم. هر کس اینجا را دید و خواند قدمش به روی چشم...
یادم می آید یک بار ثریا، توی وبلاگش نوشته بود ما آدمها نیاز داریم در مسیر زندگی گاهی بایستیم، کوله پشتی مان را زمین بگذاریم و افرادی را از کوله پشتی پایین بگذاریم. تابستان امسال برای من کوله تکانی زیادی داشت. کوله ام را زمین گذاشتم و یک سری ها را از داخلش بیرون آوردم تا سبک تر حرکت کنم.
از حضورشان در زندگیم خیلی ناراحت نیستم چون برای آدم زود باور و ظاهر بینی مثل من که اعتقاد دارم همه آدمها خوبند مگر اینکه خلافش ثابت شود، درس های بزرگی داشت و فهمیدم همین انسان که اشرف مخلوقات است تا چه حد می تواند بد شود و البته درک کردم خوبی که از حد بگذرد، دانا هم خیال بد کند چه رسد به....
افرادی را از زندگیم حذف کردم و البته خودم را هم از زندگی آنها خط زدم. هر چند هنوز گهگاهی برمیگردم و نگاهشان میکنم چون جای خالی شان را حس میکنم، اما همین که روی دوشم و توی کوله ام نیستن، خودش قدم بزرگی ست...
29شهریور 94-بلاگ اسکای
